Queer filmleriyle genel olarak şöyle bir derdim vardır. Çoğu zaman yönetmen ve senaristler de LGBT topluluğunun bir parçası olmasına rağmen sanki konuya hep dışarıdan bir bakış atıyorlar gibi gelmiştir. Ele alınan konu her zaman çok radikal ama içerik de sanki bir o kadar konvansiyonel. Yüzeysel demiyorum, bahsettiğim şey biraz daha samimiyet ve cesaretle ilgili. Durum böyle olunca lafını sakınmayan, içeriden, samimi, yalın ve cesur bir bakış atabilen filmlerle ilgili yazmayı daha uygun buldum.
la-vie-dadelegal
LA VIE D’ADELE / BLUE IS THE WARMEST COLOR (2013)
Geçen yıl en çok konuştuğumuz filmlerden biri olduğunu ve önerime ihtiyacınız olmadığını biliyorum ancak son dönem Queer sinema içinde böylesine açık ve “Ortada ayıp bir şey yok ki niye gizleyelim” diyebilen bir film hatırlamıyorum. Sadece seks sahnelerinin şeffaflığı yüzünden değil, anlatımın duruluğu ve içtenliği açısından da Blue is the Warmest Color, eşcinsel sineması için devrim niteliğinde bir film.