EV PARTİLERİ
1980’ler ev partileri demekti. Kimse biz 18 yaş civarını adam yerine koymadığı için yasaların ağır yaptırımlarının uygulanması ve öyle disco’ymuş, barmış sürtememek demekti. Sor bugün 80’lerde ilk gençliğini yaşamış birine, nüfus cüzdanı ulaşabileceği en yakın noktadadır. Adım başı kimlik kontrolü olur mu kardeşim? Vardı işte… Hatta fakültenin girişinde her Allah’ın günü çantalarımızın aranmasından bıkan biz bir grup genç kız, “Ne lan bu” isyanıyla çanta açılır açılmaz görülecek şekilde birer ped attık içine. Arama yapan polis, alı al moru mor çantamızı iterek iade etti. “Tamam” dedik, “kurtulduk!” Bekle kurtuldun; bir hafta sonra kadın polisler de geldi kapıya ve kızların çantalarını onlar aramaya başladı.
Biz eğlenmek adına olanca hıncımızı ev partilerinden çıkarırdık. Erkeklerin saçları pek bir havalı olurdu ama kızlar makyaj yapmayı bilmediği için bu partilere palyaçodan hallice katılırdı. Yaşı yetenlerin gidebildiği mekân sayısı da sınırlıydı. Mesela Harbiye – Elmadağ arasında göze batmayan bir noktada Hydromel vardı ki kendisi 1970’lerden kalma pek çok filmin de bar sahnelerinin çekildiği yerdi. Daha “ağır abi” takılırdı, bizim gibi zırtopozlar pek sevmezdi orayı. Sonra Ankara’daki Airport, İstanbul’a da geldi. Discorium vardı, Stüdyo 54 filan… Hepsi de garip yerlerdi ve ne bileyim, insanlar kapısından girip de dans etmeye başlayınca galiba kendilerine Hollywood filmlerinden teklif yağacak zannediyordu; dansı andıran o manyak şovların başka bir açıklamasını bugün bile yapabilmiş değilim. Yalnız 1980’lerin özellikle ikinci yarısında Galata Köprüsü’nün üstüne mekân tanımam. Kabul, amonyak ve o akşam yemeğinde her ne yendiyse alkolle karışık ondan kokardı izbeleri. İğrenmeyin hemen. İçmeyi öğreniyorduk ucundan, olur o kadar.