KEREM OZAN BAYRAKTAR
Çalışmalarında bilgisayar görüntüleri, fotoğraflar ve animasyonlar gibi pek çok medyumu bir arada kullanıyorsun, hatta genelde aralarındaki sınırlar belirsizleşiyor. Bu çeşitlilik senin için ne anlama geliyor?
Çalışırken mecrayı değil, kafamdaki imgeyi merkeze koyup işe başlıyorum. Bu yüzden farklı araçlar kullanmak zorunda kalıyorum. Her ne kadar temsil açısından hepsi aynı geleneksel temele dayansa da, her medyumun zaman ve mekânı kurgulayabilme özelliği farklı. Resim yapmak yerine fotoğraf çekiyorsam bunun benim için önemli bir nedensellikten beslenmesi gerekiyor. Buna karşın mevcut sınırlar hep ilgimi çekiyor. Fotoğrafın ne kadar resim olabileceği, onun gibi davranabileceği meselesi gibi…
Genel tema olarak çalışmalarında coğrafya, mekân ve kadın üzerinden kendini hissettiren bir “öteki” problemi öne çıkıyor. Bu ötekileşmeye nasıl ilgi duymaya başladın?
Bu bana özgü bir şey değil sanırım. Sanatın temelinde kendisi dışındakini ya da kendisi olmayanı işaretleme derdi var. Mekân, beden ve coğrafyanın, mevcut imge üretim gelenekleriyle güçlü bir bağı var. Örneğin, geçmişte hepsi bir “fetih” ve “arzu” üzerinden ele alınmış. Ben bu tarihselliklerini göz önünde tutarak yaklaşıyorum.